To all the Plutos out there...

Alam niyo ba yung pakiramdam na parang sasabog na yung puso mo? Yung pakiramdam na gusto mong tumakbo lang ng tumakbo ng sobrang layo hanggang bumigay yung buo mong katawan? Yung gusto mong sumigaw ng sobrang lakas hanggang mapatid yung ugat sa leeg mo?

Yung pagod na pagod ka na pero pakiramdam mo kulang pa yung ginagawa mo? Yung sa araw-araw pakiramdam mo wala nang mahalaga o nagme-make sense sa mundo. Pakiramdam na katulad ng nararamdaman mo kapag natapos mo na lahat ng levels sa isang laro o nasa end credits ka na ng penikulang pinanonood mo, yung mapapatanong ka nalang, "Ano na yung susunod na mangyayari?" pero instead wala kang nakuhang sagot, mas naipon lang yung mga tanong mong walang sagot. To the point na yung tanong mo noong una mapapalitan ng, "May mangyayari pa ba sa susunod?".

Para sa mga pluto diyan sa labas ng mundo na sinusubukang huwag sumabog at magkalat ng mga bulalakaw na makakapanakit sa ibang planeta. Para sa mga plutong piniling lumayo at maglaho unti unti ng mag isa. Para sa mga pluto dyan sa labas ng mundo na pakiramdam na parang walang saysay yung existence nila. Okay lang. Okay lang na sumabog, you've endured well. But no matter what, please, 'wag ka maging bulalakaw na intentional na makakapanakit ng ibang planeta. Be a meteor that will travel the whole galaxy to find its' real purpose. May iba sigurong mag aanyong wishing star para bigyan ng pag asa yung iba. Pwede ring may iba namang magiging parte ng isang meteor shower and from that, lahat ng makakakita, maa-appreciate yung ganda ng buhay. See, from a lost planet, to such beautiful puzzle pieces scattered all over the entire universe.