What I want to tell to my parents.

akakapagod ma. Ang hirap lagi, kung magalit kayo sakin kala mo hindi ko kayo sinunod ng buong buhay ko. I study well, i dont do drugs, im not a teen mom, hindi ako nagiinom, hindi rin nagdrugs pero pag hindi lang ako makasunod kahit isa parang walang kwenta na buhay ko sa pinapakita niyo. Nakakasakit lang minsan talaga ang unfair, whenever na nagoopen up ako sa mga nararamdaman ko lagi niyo akong sinisisi kung bakit ganto nararamdaman ko. Nung 15 din ako sinabi ko sainyo nadedepress ako, ano sabi niyo sakin 'hindi ikaw ung anak namin' so ayun nagpanggap na lang akong hindi masakit. Tinago ko na lang kasi ganun pala pag nagoopen sainyo. Dapat 6 years na akong patay kung wala lang si Rensu para pigilan ako, syempre di niyo alam. Wala naman kayong pakialam kasi di naman kayo nakikinig sakin.

Tas ang taas ng expectation sakin. Mag aral ng mabuti. Di ko pa ba ginagawa yan? Pag kasalanan ni galvin kasalanan ko din, di niyo magets. Di nga kayo nagcocompare pero ung kasalanan niya na hindi ko ginawa kasalanan ko din. Sobrang worried kayo sakanya kasi nahuli ko na may laruang katana na parang maglalaslas? Eh, pag ikwento ko sainyo ung mga suicide attempts ko sabihan niyo lang ako ng 'self pity' ka ate. Sobrang sakit na sarili kong magulang di ako magawang maintindihan pero kapag sila naiistress or may pinagdadaanan sa buhay dapat makinig ako or intindihin sila. Kung wala si jc 3 years na akong patay. Madami akong naiisip kung pano na lang mamatay, tatalon sa building,magover dose sa gamot, masagasaan, sakakin ung sarili. Di niyo maintindihan kasi ayaw niyo kong piliing intindihin. Every naiistress ka ano sasabihin sakin ni Papa na intindihin ka while ako nga nga tapos pag hindi sumunod kala mo napaka walang kwentang tao na ako. Edi sana walang kwentang tao na lang ako grabeh kayo lagi. Ako nagiging magulang niyo kakaintindi sainyo anlalaki niyo na mas matanda kayo sakin dapat kayo iintindi. Nakakapagod dito, tuwing maga ung mata ko every since naging kami ni jc kayo ung rason kung bakit ako umiiyak. Hindi niya ako pinapaiyak, kayo lang. Nakapaunfair niyo, awang awa kayo kay galvin kasi bata pa di niyo naintindi ako nga bata pa pinilit niyo ng lumaki dahil panganay. Syemprw may mahal mo yang si galvin and jacob grabeh naman kasi pagaalaga mo sino ba naman ako diba. Ako na puro yaya lang, umuuwi ka nga kelan na lang ba nung nagkababy na kayo. 6 years old pinilit na lumaki na, pinilit maging ate. Swerte sigurong maging paborito, ung iniintindi kung bakit nakakaramdam ng ganito. Sakin kasi pag nakakaramdam ng malungkot or stress isisisi sa kung ano ung nagpapawala ng stress ko, ung laging nasa kwarto, ung paglalaro, ung pag aaxie. Lahat ng Nagpapakalma sakin un ung sisisihin na dahilan pero ang totoo sila un. Gusto kasing linisin ang buong bahay, mag general cleaning sa rest day ko. Di ng pagof ung katawan ko pero ung utak ko sobrang pagod na kaya minsan ayaw ko na lang gumawa. Tapos katamaran ung tingin nila, mababaliw ako kapag lahat ng ginagawa ko tatanggalin niyo. Pati na nga pagpapaalam akala mo 16 years old pano na magiging adult kung puro baby ang turing niyo. Puro sarili niyo lang iniintindi niyo, oh baka pagsinabi ko yan sabihan niyo akong selfish. Eh lagi nga akong nakikinig pag masama ung pakiramdam kahit mabigat ung kinukwento niyo go lang mag rant kahit dala ko ung bigat everyday. Tas magtataka kayo bat naiistress kasi damay ako,pag magaaway kayo sakin sinasabi, ung issue kila mamaina sakin din sinasabi. Pero di naman ako nagrereklamo kasi part ko un sa pagintindi sainyo tapos sasabihan niyo akong di ko kayo iniintindi. Kahit may issua ako sa sarili ko inuuna ko kayo tapos di lang sumunod ng isang beses grabeh ma ung trato sakin. Kay galvin may todo sagot pa tapos susuyuin niyo. Kung hindi lang talaga kay Rensu at Jc matagal na kayong walang panganay na anak. I've made up my mind na noon eh, if hindi niyo pa rin magets baka magets niyo ung punto ko kapag patay na ako. Gusto kong saksakin ung sarili ko kagabi pero pinigilan ako ni Jc. Suicidal ako dahil sainyo, sa pagiging ganyan niyo. Pag may problema ako sisi sa akin bakit ako ganito. BE MY PARENTS for once. kapag may recognition lang ako tsaka kayo nagiging magulang ko. Sobrang sakit kaya tahimik na lang ako kasi kapag sinabi ko man ung nararamdaman ko or pinagdadaanan ko sasabihin "self pity ka" or "kakaselpon mo yan" or "di ka namin anak". Lahat nga ng bagay binibigay niyo pero ung pag iintindi wala. Aanhin ko ung mga bagay eh patay na nga diba. I just keep on holding on to my life dahil kay Jc, dahil sakanya hindi dahil sainyo. Di niyo naman ako mahal konti kasalanan ko makasalita kayo akala niyo wala na akong ginawang tama. Di nga kayo namamalo pero nambabato ng kutsilyo yang bibig niyo. Nung sinabihan niyong hindi naako ung anak niyo gusto kong magpasagasa sa kotse, may blade ako nun eh literal. Di ko kaya ung sakit ng salita niyo kaya sinasaktan ko ung sarili ko hinihiwa ko ung balikat ko tas titingnan kong magdugo para maramdaman ko ung physical na sakit para matakpan ung emotional kasi mas masakit un. Muntik na akong maglaslas nun, nagflash sakin halos buong buhay ko habang may blade ako sa kamay pero syempre wala lang naman un. Self pity lang sa sarili ko. Gusto ko lang naman maintindihan niyo ako. Magusap ng maayos and sana di na unfair na kapag kasalanan ni galvin kasalanan ko din. Bakit pag ba kasalanan ng mga kapatid niyo kasalanan niyo din ba? encourage kayo ng magtulungan pero sa ginagawa niyo mas ayaw ko siyang tulungan.